Tag: notaris

Je zult het niet geloven, maar vandaag stelde ik  op Twitter voor de eerste keer eens een serieuze vraag. (Buiten die keer dat ik vroeg of er geen site bestond, die op basis van wat er in je koelkast zat, een recept met die ingrediënten te voorschijn kon toveren.  Ik denk dat één van de antwoorden www.smulweb.nl was)

De Gentse notariswereld is mij volledig onbekend, en nu ik midden in de aankoop van een echt huis ben terecht gekomen, werd het hoog tijd om die wat beter te leren kennen. Zaterdag liet ik een huis schieten (de hoofdbouw stond scheef, eigenlijk alles van plafond, over deurstijl, tot vloer stond uit zijn haak ),  maar ik kon toen niet vermoeden dat ik zo snel iets anders naar mijn goesting ging vinden.

Zondag zwierde ik het huis van Immoweb  in mijn notitieblok ‘Huizenjacht’ in Evernote, las ik over het telefoonnummer van de verkoper, verzond ik een intern immoweb-berichtje, werd ik ongeduldig en stak ik een (voor de gelegenheid best wel passend) nieuwjaarskaartje in de bus.

Tijdens de nacht van zondag op maandag kreeg ik een mailtje met het nummer van diegene die de verkoop regelde, maakte ik in de voormiddag een afspraak (Rosseel? u bent toch zeker niet van een immokantoor hé?) , en kon ik het samen met een ander gezin (met een tolkende dochter) bezichtigen. Het is het nichtje, die de verkoop van het huis van nonkel en tante op zich neemt. Ze waren het niet van plan, maar zijn toch in een kleiner appartement getrokken. Ik verneem op het einde van de rondleiding dat een Filipijns koppel in de voormiddag de vraagprijs had geboden. Ze moesten echter nog “iets van papieren” regelen met de bank.

Ik fietste naar huis, voelde even de temperatuur bij het thuisfront, en liep vervolgens een beetje als een kieken zonder kop GTD -gewijs rond. ( GTD-gewijs, dat is onophoudelijk ‘wat is nu het volgende wat ik moet doen?‘ denken, afgewisseld met “ja maar, wat is de gewenste uitkomst?”.)  De verkoopster gaf niet thuis aan de lijn om hierop antwoord te geven, dus maakte ik alvast een afspraak met de bank (“9u of 10u? Goh, doe maar 10 uur” ) en de Immotheker (“dat kan volgende week pas, ‘t is verlof hé, en het is nogal druk” ).  Ik leg hem uit dat het nogal euh..euh.. warm wordt terwijl ik eigenlijk ‘ik zit gelijk op hete kolen’ wou zeggen. Maar soit, vol is vol.

‘s Avonds kreeg ik te horen dat wie de volgende dag, dinsdag dus, het eerst de nodige financiële geloofsbrieven kan voorleggen, de voorkeur geniet om vrijdag samen met de notaris en de eigenaars aan tafel te zitten om de compromis te tekenen. Men had immers een bankgarantie nodig.  Ola Pola, dat wordt hier een snelheidskoers in plaats van financieel spierbalgerol. En een bankgarantie, google nog aan toe, wat is dit? Daar heb ik mijn boekjes waar ik af en toe eens schichtig in blader, niets van gelezen.

Dinsdag, sta ik met de telefoon in de aanslag om tien voor negen aan de bank. Even inchecken op foursquare gaat nog, een sms verzenden ook. Oei, nog maar 86 % batterij, nu al? Maar dat volstaat om te bellen. Om stipt 9 uur komen er twee zware mannen met geldkoffers aan. De loketbediende gaat met hem mee. Hij blijft weg. Het duurt lang. Ik hoop dat diegene waar ik een afspraak mee heb, en die later de kantoordirecteur blijkt te zijn, mij vroeger kan ontvangen.

De loketbediende komt terug, ik stel de vraag, en het blijkt geen probleem. Het duurt een tijdje, maar hij opent de deur met een zwaai en ontvangt me hartelijk. Hij heeft m’n rekeningstanden al gecheckt en ik doe hem mijn verhaal uit de doeken. En ik eindig met “….en dus had ik graag een bankgarantie.” Een bánkgarantie? Bij een particuliere woningverkoop? Dààr had hij in z’n dertig jaar woonkrediet verlenen nog nooit van gehoord, wel bij ( hier volgt een hele uitleg, maar ik voel de klok tikken en schuifel ongemakkelijk op mijn stoel) “Weet je wat?”, onderbreek hem hem, “we bellen haar. En dan zegt u dat u mijn rekeningen hebt bekeken, en dat ze op haar twee oren kan slapen.” Zo gezegd zo gedaan. Ik bel haar op, door de reacties aan de andere lijn denk ik even dat ik verkeerd verbonden ben, maar dan valt haar frank en geef ik de kantoordirecteur door. Hij stelt zich voor, en stelt haar gerust.Verder worden leenformules in de computer gestoken, krijg nog een aantal verzekeringen voorgeschoteld, terwijl ik almaar denk aan de Fillipijnen.

Tussen twee verzekeringen in bel ik opnieuw het nichtje op.  Het bleek dus dat de Fillipijnen 10 minuten na mijn telefoontje hadden gebeld met de melding dat hun papieren klaar hadden. Na twee uur bij de bank, had ik het wel gehad.

Bon, zover zijn we al. De afspraak wordt gemaakt om vrijdag de voorlopige verkoopsovereenkomst  te tekenen bij de notaris van de verkoper. Wat ik nog echter nog niet had beslist is of ik een eigen notaris zou nemen, en wie dat dan wel zou worden.

Enter Twitter.

In de reacties kon ik vooral lezen dat ik als koper best altijd een notaris onder de arm neem, met een aantal suggesties van namen. Ik belde één na één af, in volgorde van vermelding (eerlijk is eerlijk), geraakte ik bij een notarisassociatie binnen, en kon ik een afspraak maken. Ondertussen had ik nog een leermomentje. Notarissen zijn geen artsen die je als verpleegkundige in het belang van de patiënt met elkaar moet doen praten.

en dan had ik de ingeving om alle adviezen te bundelen, zoals ik het ooit via Storify heb zien doen.

Update 3/2/18: Storify houdt er mee op, ik heb het de Story dan maar  omgezet naar een Twitter Collection.
Zo gezegd zo gedaan. De DM’s en de beveiligde updates (met het slotje) kon ik er jammer genoeg niet in opnemen.

Ik vroeg me deze morgen af of ik nu als aanstaande koper van een huis zelf een notaris onder de arm zou nemen. En als dit aangewezen was, welke dan precies?

Notaris in Gent? – Curated tweets by michlr

Ik kon het natuurlijk niet laten om de notaris te laten zien hoe ik bij hem terecht gekomen was. Geen leren onderlegger, brievenopener of groene advocatenlamp, wel hing er een flatscreen aan de muur en zag ik een draadloos toetsenbord op tafel. Ik deed hem de uitleg over Storify en Twitter, en vervolgens deed hij mij de uitleg over de termijnen verbonden aan een compromis, de lening en het verlijden van de akte. Dat vond ik best een goeie deal, een sociaal-juridische uitwisseling. En we zijn allebei wat wijzer geworden.