Rita, mama,

die vrijdagmorgen,
zo ineens,
werd je weggerukt.
We probeerden je te houden
maar het lukte ons niet.
De moed en de strijd, die je nochtans
meermaals in je leven leverde,
kon tegen zo’n overmacht niet op.

We danken je voor de zorg
voor ons, ons huis, onze tuin.

De klavertjes vier die je de week voordien
in het bloemenperk voorzichtig liet staan
vinden we niet meer terug.
Zijn ze met je meegegaan om nu
te zorgen voor je eeuwige geluk?

We zullen je missen.

Rik en Michaël.