Ik hoorde van mijn interieurgebuur dat het gewenningsprogramma, waarbij ik m’n kat tracht bij te brengen dat alle katjes op de Brugse Poort overdag buiten spelen, de buurt vorige week deed overwegen de brandweer te bellen. Het is bij het vertrek naar het werk steeds een hartverscheurend tafereel, maar ik dacht dat het na het wennen aan de eerste winterkou wel zou ophouden. Niet dus.
Er werd aangebeld bij de buurman , er werd vanalles verondersteld (“Het klinkt alsof ze ergens tussen zit”, “Dien mens is precies al een paar dagen weg”,…), en er werd overlegd wat er nu moest gebeuren aan het poezenverdriet. Ongerustheid bij de omwonenden dus, maar tot een interventie op de Groendreef kwam het dus gelukkig niet.
Als verzachtigde omstandigheid roep ik in dat ze doof is. Ze hoort dus niet hoe dramatisch ze doet. Een dove kat, het is wat.
Vier jaar in de makelaarsstraat de luxe gehad hebben steeds binnen te mogen zitten, ik snap dat wel.
Én het is nu eenmaal veel knusser op toestellen waar een warme voeding in zit, dan op koude terrastegels.
